Babyshambles - Down in Albion
Overwegend positieve recensies voor Babyshambles' Down in Albion. 'Rauw, intens en recht uit het hart', zegt Oor* deze week. En ik zit me hier af te vragen waarom ik met wat zoveel mensen een prachtplaat vinden, of ten minste een redelijk goed album (hoewel maar weinigen Pentonville Rough kunnen waarderen en uitzonderingen daargelaten) zoveel problemen heb dat ik 'm de eerste paar keer niet eens af kon luisteren. Maar eigenlijk weet ik het wel.
Het is allemaal de schuld van internet.
Op internet was namelijk zo'n beetje de hele plaat al te vinden, in stukjes en beetjes, in de eindeloze rij demo's en sessies die Peter Doherty zelf ergens in de afgelopen twee jaar heeft verspreid. Het is niet mis: een verzameling van uren en uren, van losse flodders, fragmenten van ideeën en onbegrijpelijk gebabbel tot complete liedjes, de meeste zeker een jaar oud of ouder. Ook waren er natuurlijk de onvermijdelijke radio-opnames en concertbootlegs. In de sessies - waaronder ook vroege Libertines-demo's en latere opnames - is veel moois te vinden, als je goed zoekt. Veel ervan doet niet direct denken aan de hiep-hiep-hoera of smijt-de-boel-kapot chaos en energie waar de Libertines beroemd mee werden. Veel akoestisch, meer liedjes, meer breekbaarheid, intimiteit en (nog) meer navelstaarderij. Zo zitten in Acousticlullaby kleine pareltjes verstopt als East of Eden. En Arcady. En hé! Daar was Albion ook. Nu hoor je dat Sticks and Stones blijkbaar altijd al een reggaeritme had (tot zover de invloed van Mick Jones die DiA produceerde). La Belle et Le Bête heette vroeger Conversation Diva, lang voordat La Moss op het toneel verscheen. The Ballad of Grimaldi is een prachtig snijdend kampvuurliedje. Als je het kaf van het koren kon scheiden in die eindeloze hoeveelheid meedraaiend tape, beloofde dat veel goeds voor een album.
Eigenlijk heeft Down in Albion in z'n geheel veel weg van precies zo'n sessie (niet in het minst door de bijgeluiden die in totaal ongeveer tien minuten in beslag nemen - oeps, daar valt Pete over een microfoon!). Maar dan met band - en juist de band maakt het er in dit geval meestal niet beter op. Gelikt maar toch onaf tot in het extreme, met een gitaar die maar weinig doet voor de melodie of het ritme of de compositie, en óveral irritante, clichématige achtergrondkoortjes... En hoewel Doherty sowieso al nooit bekend stond om z'n zangkwaliteiten - wat in de Libertines-samenzang die fungeerde als een soort van anker niet echt een probleem was - kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat zijn stem hard achteruit is gegaan. Soms rijgt 'ie de woorden zo aaneen dat je 'm amper meer verstaat. Bij weer één van die volkomen ongerichte uithalen knijpen mijn billen zich samen; je zou die stem af en toe willen vastbinden aan een tafelpoot als 'ie alle hoeken van de kamer op schiet. Je zou willen dat iemand hem verteld had je ziel op te tafel leggen door je ziel eruit te gillen soms gewoon niet werkt.
Neem Fuck Forever. Dat heeft inmiddels drie levens gekend, en het eerste (en beste) daarvan was een Zane Lowe Radio Session. Daarop was de zang zo veel stabieler en venijniger, energieker ook. Killimangiro (als single daterend van net nadat The Libertines zonder Doherty op pad gingen) was een puntig rauw nummer, met een giftig en bitter couplet** - On the off chance that you're listening/ To the radio/ I thought you might like to know you broke my heart - dat nu weer is weggelaten en vervangen door ongestuurd lalalala en wéér die koortjes. Was er niks beters?
Het meest geleden onder de herbehandeling heeft Albion. Van een intiem kleine, rake liefdesverklaring aan Doherty's geliefde Engeland in al z'n gebrekkige glorie, is dat verworden tot een suikerzoete standaardballade waar het hart uit lijkt te zijn verdwenen. Ongetwijfeld een anthem voor het Britse festivalseizoen van volgend jaar - of help, voor kérst - een regelrechte meezing-inhaker, maar toch is het jammer. Want dit was nou net één van de mooiste liedjes van allemaal.
Af en toe zou je willen dat er een stevige hand was geweest die Peter & co duidelijk had kunnen maken dat een beetje zelfcensuur een goed idee is. Het album is te lang, er zit te veel materiaal tussen dat beter ergens op die banden had kunnen blijven staan, dat 'ie misschien beter gewoon in weer zo'n zipfile op internet had kunnen gooien. Sommige liedjes hadden een vijl kunnen gebruiken (nog een keer: koortjes). En af en toe vliegt hij schaamteloos uit de bocht. Als Doherty inderdaad zo'n poëtisch wonder is, waar iedereen het over eens schijnt te zijn (Engelsen schijnen hun halve literaire traditie in zijn teksten terug te kunnen vinden) zou hij zich dan niet moeten schamen voor het rijtje clichés dat What Katie Did Next heet (en ja, ook dat is een boektitel)? There's a lesson I have learnt/If you play with fire you will get burnt/Hell hath no fury/Like woman scorned. En dat zonder dat er een zangmelodie te bekennen valt. Doe het cadeau aan, bijvoorbeeld, The Bravery en kijk er nooit meer naar. En smijt Pentonville Rough dan meteen in een groot zwart gat, dat gaat in een moeite door.
Toegegeven, dit begint te lijken op een I-hate-Pete verklaring. Dat is zeker niet zo. Dat verdomde album begint nog min of meer bij me aan te slaan ook, en ik kan nu al voorspellen dat een aantal nummers op Down in Albion hoog in mijn lastfm-lijstje komt te staan (zóóó 2005): Up The Morning (!), 32nd Of December, A Rebours, Loyalty Song, Back from the Dead, en, vooruit, ook Pipe Down (ook al geeft het me de kriebels, die 'ik mag ook nooit eens lol hebben met m'n crackpijp!'-pruillip). Maar ja, er is te veel bewijs dat het beter had gekund. Scherper, gepassioneerder, mooier, gevoeliger, beter gezongen. Ik had gewoon op meer gehoopt.
Hoe het ook zij, het krediet van Time for Heroes, Good Old Days , Up the Bracket en Music When The Lights Go Out is bij mij nog niet opgebruikt. Wat ik maar zeggen wil: Peter & Carl, doe het volgende keer maar weer samen, oké?
*The Story of Pete & Kate, gaf Oor het album als ondertitel. The Story of Pete & Kate, a shitload of drugs and Carl is een betere titel.
**Over giftig gesproken: Gang of Gin, een van Babyshambles' betere nummers, staat er niet op. Iets met Doherty's schijnbare wens om zijn gal over de Libertines-breuk -daar ongecensureerd tentoongespreid - niet langer ál te openlijk te spuwen.
Alle sessies (en meer) hier te vinden.
Het is allemaal de schuld van internet.
Op internet was namelijk zo'n beetje de hele plaat al te vinden, in stukjes en beetjes, in de eindeloze rij demo's en sessies die Peter Doherty zelf ergens in de afgelopen twee jaar heeft verspreid. Het is niet mis: een verzameling van uren en uren, van losse flodders, fragmenten van ideeën en onbegrijpelijk gebabbel tot complete liedjes, de meeste zeker een jaar oud of ouder. Ook waren er natuurlijk de onvermijdelijke radio-opnames en concertbootlegs. In de sessies - waaronder ook vroege Libertines-demo's en latere opnames - is veel moois te vinden, als je goed zoekt. Veel ervan doet niet direct denken aan de hiep-hiep-hoera of smijt-de-boel-kapot chaos en energie waar de Libertines beroemd mee werden. Veel akoestisch, meer liedjes, meer breekbaarheid, intimiteit en (nog) meer navelstaarderij. Zo zitten in Acousticlullaby kleine pareltjes verstopt als East of Eden. En Arcady. En hé! Daar was Albion ook. Nu hoor je dat Sticks and Stones blijkbaar altijd al een reggaeritme had (tot zover de invloed van Mick Jones die DiA produceerde). La Belle et Le Bête heette vroeger Conversation Diva, lang voordat La Moss op het toneel verscheen. The Ballad of Grimaldi is een prachtig snijdend kampvuurliedje. Als je het kaf van het koren kon scheiden in die eindeloze hoeveelheid meedraaiend tape, beloofde dat veel goeds voor een album.
Eigenlijk heeft Down in Albion in z'n geheel veel weg van precies zo'n sessie (niet in het minst door de bijgeluiden die in totaal ongeveer tien minuten in beslag nemen - oeps, daar valt Pete over een microfoon!). Maar dan met band - en juist de band maakt het er in dit geval meestal niet beter op. Gelikt maar toch onaf tot in het extreme, met een gitaar die maar weinig doet voor de melodie of het ritme of de compositie, en óveral irritante, clichématige achtergrondkoortjes... En hoewel Doherty sowieso al nooit bekend stond om z'n zangkwaliteiten - wat in de Libertines-samenzang die fungeerde als een soort van anker niet echt een probleem was - kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat zijn stem hard achteruit is gegaan. Soms rijgt 'ie de woorden zo aaneen dat je 'm amper meer verstaat. Bij weer één van die volkomen ongerichte uithalen knijpen mijn billen zich samen; je zou die stem af en toe willen vastbinden aan een tafelpoot als 'ie alle hoeken van de kamer op schiet. Je zou willen dat iemand hem verteld had je ziel op te tafel leggen door je ziel eruit te gillen soms gewoon niet werkt.
Neem Fuck Forever. Dat heeft inmiddels drie levens gekend, en het eerste (en beste) daarvan was een Zane Lowe Radio Session. Daarop was de zang zo veel stabieler en venijniger, energieker ook. Killimangiro (als single daterend van net nadat The Libertines zonder Doherty op pad gingen) was een puntig rauw nummer, met een giftig en bitter couplet** - On the off chance that you're listening/ To the radio/ I thought you might like to know you broke my heart - dat nu weer is weggelaten en vervangen door ongestuurd lalalala en wéér die koortjes. Was er niks beters?
Het meest geleden onder de herbehandeling heeft Albion. Van een intiem kleine, rake liefdesverklaring aan Doherty's geliefde Engeland in al z'n gebrekkige glorie, is dat verworden tot een suikerzoete standaardballade waar het hart uit lijkt te zijn verdwenen. Ongetwijfeld een anthem voor het Britse festivalseizoen van volgend jaar - of help, voor kérst - een regelrechte meezing-inhaker, maar toch is het jammer. Want dit was nou net één van de mooiste liedjes van allemaal.
Af en toe zou je willen dat er een stevige hand was geweest die Peter & co duidelijk had kunnen maken dat een beetje zelfcensuur een goed idee is. Het album is te lang, er zit te veel materiaal tussen dat beter ergens op die banden had kunnen blijven staan, dat 'ie misschien beter gewoon in weer zo'n zipfile op internet had kunnen gooien. Sommige liedjes hadden een vijl kunnen gebruiken (nog een keer: koortjes). En af en toe vliegt hij schaamteloos uit de bocht. Als Doherty inderdaad zo'n poëtisch wonder is, waar iedereen het over eens schijnt te zijn (Engelsen schijnen hun halve literaire traditie in zijn teksten terug te kunnen vinden) zou hij zich dan niet moeten schamen voor het rijtje clichés dat What Katie Did Next heet (en ja, ook dat is een boektitel)? There's a lesson I have learnt/If you play with fire you will get burnt/Hell hath no fury/Like woman scorned. En dat zonder dat er een zangmelodie te bekennen valt. Doe het cadeau aan, bijvoorbeeld, The Bravery en kijk er nooit meer naar. En smijt Pentonville Rough dan meteen in een groot zwart gat, dat gaat in een moeite door.
Toegegeven, dit begint te lijken op een I-hate-Pete verklaring. Dat is zeker niet zo. Dat verdomde album begint nog min of meer bij me aan te slaan ook, en ik kan nu al voorspellen dat een aantal nummers op Down in Albion hoog in mijn lastfm-lijstje komt te staan (zóóó 2005): Up The Morning (!), 32nd Of December, A Rebours, Loyalty Song, Back from the Dead, en, vooruit, ook Pipe Down (ook al geeft het me de kriebels, die 'ik mag ook nooit eens lol hebben met m'n crackpijp!'-pruillip). Maar ja, er is te veel bewijs dat het beter had gekund. Scherper, gepassioneerder, mooier, gevoeliger, beter gezongen. Ik had gewoon op meer gehoopt.
Hoe het ook zij, het krediet van Time for Heroes, Good Old Days , Up the Bracket en Music When The Lights Go Out is bij mij nog niet opgebruikt. Wat ik maar zeggen wil: Peter & Carl, doe het volgende keer maar weer samen, oké?
*The Story of Pete & Kate, gaf Oor het album als ondertitel. The Story of Pete & Kate, a shitload of drugs and Carl is een betere titel.
**Over giftig gesproken: Gang of Gin, een van Babyshambles' betere nummers, staat er niet op. Iets met Doherty's schijnbare wens om zijn gal over de Libertines-breuk -daar ongecensureerd tentoongespreid - niet langer ál te openlijk te spuwen.
Alle sessies (en meer) hier te vinden.
posted by Mirjam at 11:00
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home