The Aviator

Gisteren The Aviator bekeken, over het leven van multimiljardair, filmmaker, vliegenier en aartsneuroot Howard Hughes. Tig Oscarnominaties. Hoe dol is Hollywood toch op eigenaardige figuren, figuren waar een steekje aan los zit, die out of the ordinary zijn. Figuren waarvoor het prachtige woord 'idiosyncratic' is uitgevonden. A Beautiful Mind, Rain Man, Forrest Gump... Zolang je als toeschouwer maar heen en weer geslingerd wordt tussen sympathie, afschuw en medelijden, zit je naar een 'diep', rond karakter te kijken, lijkt men te denken. Vandaar de gekke bekken van Leonardo DiCaprio, het handen wassen, het plassen in flessen... Als een acteur bereid is een rol aan te nemen met dit soort gekkigheid - van een karakter dat niet per se sympathiek is en/of dat ze niet allemaal op een rijtje heeft en/of, zoals in het geval van DiCaprio, weinig doet voor de heartthrob-status - dan komt het 'For Your Consideration'-titeltje al bijna automatisch in beeld rollen. Soms voelt het alleen meer als een trucje. Dat was wat me stoorde aan A Beautiful Mind - maniërismen - en dat stoorde me bij The Aviator opnieuw.

Van Howard Hughes weet ik nu niet meer dan dat hij last had van smetvrees, niet hield van publiciteit, geobsedeerd was door vliegtuigen, en op basis van zijn eigenaardigheden allerlei onzakelijke beslissingen nam. Die levenslange liefde voor Katherine Hepburn is waarschijnlijk filmische vrijheid en geheel en al gebaseerd op het feit dat het zonde is om Cate Blanchett te laten opdraven voor een klein bijrolletje (hear me, Peter Jackson).

Ik had graag willen weten hoe de beste man het voor elkaar kreeg om ondanks al die lastige karaktereigenschappen, ondanks dat niemand zijn gezicht meer zag, en ondanks al die onzakelijkheden van 'm, miljarden bij elkaar te blijven schrapen tot zijn dood. Want dat vraag je je af, als je Howard moeilijk ziet doen over het openen van de deur als 'ie net zijn handen heeft gewassen, of miljoenen weg ziet gooien omdat het stuurwiel van het vliegtuig net niet helemaal naar zijn zin is: hoe kreeg 'ie het dan wél voor elkaar? Ik weet het nog steeds niet. Van zijn briljante visie en zijn genialiteit ben ik door deze film niet echt overtuigd geraakt. Natuurlijk helpt het ook niet dat ik The Aviator niet heb uitgezeten, mede omdat ik te moe was, dus misschien is 'ie beter dan ik nu denk.

Eigenlijk vind ik het ook veel leuker om het over Cate Blanchett te hebben. Zo langzamerhand wordt door iedereen geaccepteerd dat ze een fantastisch actrice is, maar alsof iedereen dat allang weet, wordt daar dan weer niet veel aandacht aan besteed. Ik vind dat ze meer verdient. Een standbeeld, bijvoorbeeld. Zij is zo'n actrice die ook in de veertiger jaren actrice had kunnen zijn, met lange nepwimpers en een stem met veel lucht. Eigenlijk in elk decennium. Volgens mij is ze er stiekem altijd al geweest. En ze kan alles. En ze heeft een van mijn favoriete films gemaakt (waarvan een sequel op stapel staat). En dan is ze ook nog de mooiste vrouw op aarde. Dus. Een standbeeld voor Cate, graag.