21 november 2005

/Musings
Ssst!

Al sinds een paar weken is de stad vergeven van de fietspolitieagenten die in weer in wind onverlichte fietsers van de straat plukken. De lichtjescontroleinformatiediensten werken op volle toeren - telefoonbedrijven worden er rijk van, sms: Lt op! Lampcntrl op Singel! - en de lampenverkopers doen buitengewoon goede zaken. De lichtjescontrole is gehaaider geworden; voorheen zetten ze fuiken op op een vaste plek in de stad, die daar dan de hele avond met een club van minstens vijftien man fietsers stonden te vangen. Als de fietsers dat doorkregen - en dat was verdomd snel - fietsten ze snel een blokje om en ontsprongen de dans. Of stapten af, om vervolgens met een brede grijns op het onverlichte gezicht langs de agenten te kuieren, die daarmee voorgoed in hun waardigheid waren aangetast. Dat is verleden tijd. Tegenwoordig zijn het hit-and-runs, erop-en-ervoor, kleine groepjes die zich snel verplaatsen door de stad en zich op wisselende strategische plaatsen verdekt opstellen om nietsvermoedende fietsers te tackelen. Eén lamp te weinig: 25 euro. Twee: dubbel. En o wee als je je identiteitsbewijs niet bij je hebt.

Een paar weken lang trilde de fietsende meute angstig op de trappers, maar inmiddels kijkt zelfs de fietsendief of het waar van zijn keuze wel verlichting heeft. Paranoia: je raakt eraan gewend.

Nu de hele stad - geheel tegen intuïtie en gewoonte in - netjes verlicht door de straten fietst, vrolijk versierd met lampjes in geel en wit en rood, soms extravagant knipperend in Knight Rider-patronen - eigenlijk meer een excuus voor alsjeblieft-geen-bon dan daadwerkelijke verlichting - is het waarschijnlijk niet de tijd om terug te denken aan, ik durf het bijna niet te zeggen, de fietswielreflector?

Gisteren bedacht ik dat plotseling. Eigenlijk moet je naast al die AAA-batterijenverslindende versiering ook iets ouderwets op je fiets hebben als reflectoren, voor en achter, en aan de trappers (dat weet ik nog van vroeger, van het verkeersexamen). Zo'n twintig (?) jaar geleden bedacht een overijverige ambtenaar bij V&W daarnaast iets nieuws tegen die vermaledijde eeuwig onzichtbare fietsers: de zijverlichting. Van het wiel. Dé uitvinding! kreet Smit-Kroes. Meteen invoeren, en wel gisteren.

Een golf van protest ging over het land, want realiseerde de regering zich wel wat dat betekende? Miljoenen fietswielen keer twee moesten voorzien worden van zo'n reflector. De bevolking morde, aangetast in het ultieme instrument van het vrijheidsgevoel van de Nederlander: zijn fiets. En plaatste gehoorzaam de reflector: door het wiel, danwel door nieuwe fietsbanden met een lichtgevend streepje. Fietsenmakers wreven zich in de handen. Katjing! Het resultaat was nihil; het aantal ongelukken met fietsers nam niet af.

Hoewel ik al jaren rondpeddel met twee van die nette banden met reflectors, merkte ik gisteren ineens op dat die vlechtwerkjes vrijwel uit het straatbeeld zijn verdwenen. Dus vroeg ik me af: bestaat die wet nog of is 'ie een stille dood gestorven? Even googlen levert drie (!) resultaten op voor "fiets" "wielreflector" (waaronder een lange jammerklacht uit 1990 over Smit-Kroes). Of heten die dingen dan anders?

Natuurlijk brengt de ANWB uitkomst, daar zijn ze voor. En daar staat het:
"fietsen moeten voorzien zijn van een niet-driehoekige rode reflector aan de achterkant, witte of gele retroreflectoren aan de wielen en vier ambergele of gele retroreflectoren aan de trappers. Bij slecht weer waarbij het zich wordt belemmerd en als het donker is, moeten fietsers voor- en achterlicht voeren." Link

Retroreflectoren! De naam zegt al genoeg, eigenlijk. Denkt iemand nog aan retroreflectoren? Nee, natuurlijk niet. Alleen die naam al. Maar dat moet dus nog steeds. Sterker nog: ze moeten voorzien zijn van een keurmerk (het retroreflectorkeurmerk?). Het staat er allemaal, dus het moet. Bij de lichtjescontroles let amper iemand op je reflectoren, laat staan op je retroreflectoren. Niet dat ik iemand op een idee wil brengen hoor, maar waarom niet?

Ik voor mij denk aan een zwijgende opstand van beide partijen. Waar de verbeten verlichtingsoorlog in alle openheid wordt gevoerd en dagelijks z'n slachtoffers eist, heerst er onderhuids niets dan pais en vree. Het echte slachtoffer is immers de fietser, noch de politie, maar de reflector. Een afspraak is gemaakt. Tussen de obstinate fietsersbende die, voor iedereen zichtbaar, het hoofd in de schoot heeft gelegd, met een licht melodramatisch gebaar en een kleine zucht, en de onbekeurmerkte lampjes heeft opgeclipt. En de fietspolitieagenten, met hun ondankbare baan waarvan het lulligheidsgehalte te groot is om verjaardagen te overleven, maar die met zachte dwang de vermaledijde vrijbuiters tot verlichting hebben gelokt en nu de overwinning kunnen claimen.

Zo af en toe wisselen de twee een blik van verstandhouding, die zegt: "Dank! En die retroreflectoren, daar praten we niet meer over."

Ssst!

2 Comments:

Anonymous Anoniem said...

Ik meende dat de reflectoren inmiddels op alle banden standaard zitten. De reflecterende witte band. Zat in ieder geval wel op mijn (verdwenen) fiets.

Kalm meiske!
xx M.

29 november, 2005 23:10  
Blogger Mirjam said...

Ik weet het. Ineens beginnen die dingen me ook weer op te vallen. Ik had er al jaren niet meer aan gedacht!

En hé, dat was geen pleidooi voor nog meer retroreflecterende fietsversiering hoor! In tegendeel.

xx

29 november, 2005 23:19  

Een reactie posten

<< Home